Onze voettocht leerde ons dat er altijd een weg is

De ultieme droom van Jeanette (51) en Fokke (59): emigreren naar het Spaanse Andalusië. Ook al is dat met de onvoorspelbaarheid van de diabetes van Fokke een flinke uitdaging.

“Grenzen verleggen: zo staan wij in het leven. En als iets tegenzit? Altijd naar oplossingen zoeken”, begint Jeanette het videogesprek. “Wij denken liever in mogelijkheden dan in tegenslagen. Anders hadden we het bijltje er al lang bij neergegooid.” Die levensinstelling deed het stel op toen zij twee jaar geleden vanuit Friesland naar de pelgrimsplaats Santiago de Compostela wandelden – een voettocht van 2500 kilometer.

Onvoorspelbare hypo’s en hypers

“We hadden de tijd, want ik was een paar maanden daarvoor bewust gestopt met werken. Ik kon mijn diabetes met zoveel onvoorspelbare hypo’s en hypers niet langer combineren met mijn werk als monteur”, vertelt Fokke. Zijn vrouw vult aan: “Als hij thuiskwam sliep hij meteen, daarna ging hij na het avondeten weer op de bank liggen tot hij naar bed kon. Daarna kwamen de nachtelijke hypo’s die ons beiden jarenlang wakker hielden. Dat was geen leven.”

Fokke dacht: als ik wacht tot mijn 67ste, ben ik er misschien niet meer. Ze wandelden altijd al veel en hielden van mooie reizen en zo kwam de pelgrimstocht de ‘Camino’ op hun pad. Fokke: “Het was echt zwaar, ook nu had ik sterk wisselende waarden, maar als ik me een dag niet lekker voelde was er altijd wel iemand die een hand toestak. Zo troffen we op een dag een Fransman, die langs de route woonde, en mij vreemd zwalkend zag lopen. Hij bood gelijk brood en bouillon aan en op zijn stoep kwam ik weer op krachten. Zo warmhartig.”

Blijven dromen

Jeanette vult aan: “Fokke was net een popster. Andere lopers zeiden: ‘Heb je al gehoord over die man met diabetes die vanuit Nederland de Camino loopt?’ Bij het ontbijt in de herbergen kreeg Fokke van alle kanten bekers yoghurt en gekookte eitjes toegestopt, zodat hij niet verder afviel. Juist doordat we ons omringden met gelijkgestemden, kreeg ik voor het eerst ook wat rust – want als partner is het ook een hele last. Ik voelde daar zo’n lichtheid en kracht.”

Fokke vindt dat ze na hun tocht, die ze met ettelijke tussenpozen en aanpassingen toch uitliepen, veel relaxter zijn. “Wij weten nu: ook al gaat het steeds slechter met mijn diabetes, er is altijd een weg. Is die niet linksom? Dan rechtsom. Ik merk ook dat ik minder angstig ben.” Natuurlijk hebben we die diabetes vaak vervloekt, zegt Jeanette. “Zware hypers, wegvallen door een hypo, we hebben alles meegemaakt. Fokke heeft wat zakken Haribo-snoep weggewerkt! Maar niets weerhoudt ons om te blijven dromen.”

Vindingrijk

En nu hebben ze een nieuwe droom: emigreren naar Spanje. Fokke: “Dat land en de mensen hebben ons hart gestolen. De zorg is er prima. We hebben weinig nodig en de wandelmogelijkheden zijn onuitputtelijk.” Ze volgen nu een cursus Spaans en zodra corona minder vinnig is, gaan ze er met hun rugzak naartoe om een woonplek te zoeken. “Dat gaat ons zeker lukken, want als we iets hebben geleerd is het wel om vindingrijk te zijn.”

Dit verhaal is gepubliceerd in Diabc nummer 6, december 2020. Ook Diabc ontvangen? Word lid.