Brechtje voelt zich soms onbegrepen: ‘Ben ik een mislukkeling?’

Brechtje (23) kreeg op haar 11e diabetes type 1. Ze voelt zich soms onbegrepen door haar omgeving en dat zorgt voor frustratie. “Ben ik een mislukkeling?”

Als iemand aan mij vraagt: wat houdt het in? Dan voelt het als niks; alsof een pomp installeren en zorgen dat je de juiste medicatie krijgt zo simpel is. Op papier is omgaan met je diabetes makkelijk beschreven. In werkelijkheid is het een continue strijd met mijn lichaam.

Onbegrip over continue strijd

Ik wil mijn omgeving vertellen dat ik het er emotioneel erg moeilijk mee heb. De enige woorden die mijn gevoel kunnen omschrijven zijn: mijn lichaam laat me steeds opnieuw in de kou staan!

Maar veel mensen hebben een uitgesproken mening over diabetes. “Mijn volleybalgenoot heeft het ook, die heeft nergens last van.” Het enige wat ik kan zeggen is: “Oké.” Wat er in mijn hoofd omgaat is veel heftiger: hoe durf je mij met iemand anders te vergelijken?

Je hebt niet in de gaten wat het met mij doet

Wat het onbegrip met mij doet

Al snel daarna komen de gedachten: doe ik het verkeerd?! Waarom lukt het mij niet? Het voelt als falen, ik voel me een mislukkeling. “Het is zoals het is en je moet er mee leren leven”, zegt iemand. Ik knik en houd mijn mond. Liever schreeuw ik: “Neem het een dag van mij over! Dan weet je wat ik meemaak.”

Elke dag is anders. Ik ben intens moe van het vechten, intens moe van mijn gevoelens. Wanneer gaan mijn lichaam en ik de strijdbijl begraven? Wanneer kunnen wij samen door een deur? Ik heb diabetes. Een fysieke en zeker ook emotionele belasting.