Diabetes is onderdeel van ons gezinsleven

‘Ja maar, ik heb een hypo!’, riep Ruben Siebert als hij werd gesnapt met zijn handen in de hypo-snoeppot van zijn ouders. Hij weet niet beter dan dat diabetes onderdeel is van het gezinsleven.

Bij ons thuis staat zolang als ik me kan herinneren een grote snoeppot, voor als een van mijn ouders een hypo heeft. Op een nacht ben ik een keer mijn bedje uitgeklommen om beneden stiekem wat snoep te pakken. Mijn moeder hoorde me naar beneden gaan en liep me achterna. Toen ze me betrapte met een Snickers in mijn hand, riep ik: “Ja maar, ik heb een hypo!” Ik was toen een jaar of vijf, denk ik.

Geadopteerd

Mijn ouders zijn niet mijn biologische ouders, ik ben geadopteerd toen ik zes maanden oud was. Zowel mijn vader als mijn moeder hebben vanaf hun kindertijd diabetes type 1 en ze wilden voorkomen dat ze die ziekte aan eventuele eigen kinderen zouden doorgeven. Inmiddels zijn ze alweer jaren gescheiden, en mijn zusje Jasmijn en ik wonen om de week bij een van hen. Zelf heb ik nooit de behoefte gevoeld om te weten wie mijn biologische ouders zijn: Geert-Jan en Inge, dat zijn mijn ouders!

Chagrijnig

Diabetes is bij ons thuis een onderwerp dat openlijk wordt besproken. Ik heb voor de lol ook weleens mijn bloedsuikers gemeten. Ik weet niet beter dan dat diabetes onderdeel is van ons gezinsleven. Mijn moeder werkt voor Diabetesvereniging Nederland, dus ze komt nogal eens met verhalen thuis die over diabetes gaan.

Dit voorjaar deed ze mee met een proef om de nieuwe kunstalvleesklier te testen, dat was bijzonder om mee te maken. Ze kon ineens alles eten en zat de hele dag rond de 5 mmol/l, dat was heerlijk voor haar. Want normaal heeft ze best vaak hypo’s en hypers, ik merk dat natuurlijk ook. Ik zeg dan gewoon: “Mam, je bent stik chagrijnig, ga eens even prikken!” Dat hoort er gewoon bij en zij kan er toch ook niets aan doen. Wat dat betreft vind ik diabetes een aangrijpende aandoening, je kunt er wel oud mee worden, maar je kunt het nooit even uitzetten.

Leger

Zelf ben ik blij dat ik geen diabetes heb, anders had ik niet het leger in gekund. Ik begin binnenkort aan de vooropleiding Veiligheid en Vakmanschap bij Defensie. Met diabetes zou ik niet zijn toegelaten. Ik heb er ongelooflijk veel zin in, lekker veel uitdaging, samen met anderen nieuwe dingen leren, dat past bij me. En ik heb honderd procent baangarantie straks, dat is ook wat waard. Mijn moeder vindt het nog wel spannend dat ik later misschien op uitzending naar het buitenland moet, maar ze vindt het vooral gaaf dat ik tenminste weet wat ik wil en een doel heb in mijn leven. En dat ik gezond ben, natuurlijk.’