donderdag 17 september 2020
'Waarom vlakke etappes beter zijn dan bergetappes (in de Tour de Diabetes)!'
De Tour de France is alweer bijna ten einde. De 'Tour de Diabetes' gaat voort. Ties Obers, belangenbehartiger bij DVN, schreef onderstaande column over dagelijkse bergetappes en de noodzaak van vergoeding voor glucosesensoren.
Bonjour, de Tour de France is weer bezig! Het zijn de enige 3 weken in het jaar waarop niet alleen mensen met diabetes naar bovenstaand soort grafiekjes van bergetappes kijken, maar half Nederland dat doet.
Nu kijken de Tour-fans waarschijnlijk het liefste naar een bergetappe met zoveel mogelijk collen van de buiten-categorie. Klimmen en dalen, dat is de actie! Voor de mensen met diabetes in Nederland ligt dat toch even anders: wij hebben liever vlakke etappes. Glucosebergen van boven de 10 voorkomen wij liever, om het nog niet over de levensgevaarlijke hypo-afdalingen te hebben.
Helaas zijn dagelijks vlakke etappes voor veel mensen met diabetes nog een illusie.
Zelfs al is men nog zó bezig met voeding tellen, bloed meten en spuiten zetten (waar zelfs Michael Boogerd nog wat van kan leren); hoge pieken en diepe dalen blijven zich aandienen.
‘Wat maakt het uit?’ hoor ik je vragen.
Nou… Parijs is nog ver. Alle glucosebergen samen zorgen ervoor dat je bloedvaten naar de vaantjes gaan, en de krengen zitten overal; onder andere in je ogen, voeten en organen. Precies die onderdelen van je lichaam waar mogelijk flink aan gesleuteld moet worden om Parijs te kunnen halen. Zeer vervelende (voor de mens met diabetes) en ook dure (voor de maatschappij) onderhoudsbeurten.
Daarbij is de kans op gevaarlijke crashes in het hypo-ravijn reëel. Zo zijn er genoeg voorbeelden te geven van waar het flink fout ging; twee personen die in hun afdaling een benzinestation inreden en iemand die bijna voor terrorist werd aangezien toen hij op Amsterdam CS crashte.
En dan nog het meest afschuwelijke denkbaar, Parijs niet halen, in het hypo-ravijn belanden en er nooit meer uitkomen.
Je hoort de Tour-renners klagen over 3 hectische weken, maar stel je eens voor als je dit dag in dag uit moet ‘managen’. Diabetes burn-out is korte termijn complicatie waar veel mensen mee te maken krijgen. De ‘Burden-of-disease’ is flink.
Gelukkig bestaan er manieren om te demarreren. Glucose-sensoren kunnen waarschuwen voor de glucosebergen en hypo-ravijnen. Zo kunnen klimmen van de buitencategorie worden omgebogen naar die van de 3e categorie, en hoeven de afdalingen niet meer in het ravijn te eindigen.
In combinatie met apps en de insulinepomp kan zelfs een deel van het zelfmanagement worden overgenomen; elektrisch schakelen! Je hoeft bijna alleen nog te zorgen dat je systeem goed opgeladen is.
Grootste voordeel, naast de betere waarden? Eindelijk, maar dan ook eindelijk weer een goede nachtrust, zonder glucosestress. En een goede nachtrust; Joop zei het al “De Tour win je in bed”!
Helaas echter, worden dit soort systemen nog niet voor iedereen met (4x daags) insulinetherapie vergoed. Kinderen maken aanspraak (top!), zwangere vrouwen maken aanspraak (top!) en personen die langdurig op bloedglucose-hoogtestage (HbA1C hoger dan 64 mmol/mol) zijn maken ook aanspraak (top!).
Er is echter nog een zeer grote groep die geholpen zou zijn bij dergelijke technologie maar er nu geen aanspraak op kan maken. Dat moet anders!
Namens de Diabetes Vereniging Nederland maak ik mij er hard voor dat dit soort, en toekomstige innovaties, sneller toegankelijk zijn voor mensen met Diabetes. Dit wordt mogelijk gemaakt door onze vele leden, en aan hen; dank voor het lidmaatschap!
Ties Obers
Beleidsmedewerker Belangenbehartiging
Type 1 sinds 2006
Terug naar het overzicht