Ik wil (later) een kindje – ondanks mijn erfelijke diabetes

Mijn diabetes werd te laat ontdekt

Mijn moeder dacht al langer dat ik misschien ook diabetes zou krijgen. Maar uiteindelijk kwamen we er te laat achter.

Ik was 16 jaar en ging samen met mijn moeder naar de eerste hulp omdat ik kortademig was. De arts zei dat ik hyperventileerde en ik werd naar huis gestuurd. Thuis viel ik steeds weg. Daarom sliep ik bij mijn moeder in bed, zodat ze me in de gaten kon houden.

Dat is achteraf mijn redding geweest. Mijn moeder rook namelijk een acetonlucht en wist: dit is foute boel. Ik bleek ketoacidose te hebben: verzuring van mijn bloed. Ik werd met spoed naar het ziekenhuis in Maastricht gebracht en raakte in coma. Na drie dagen kwam ik uit de coma. Daarna heb ik een jaar gerevalideerd en kon verder niets meer.

Met mijn diabetes zelf ging het goed, maar ik had veel pijnklachten, vooral in mijn voeten. Vanwege de pijn at ik minder en woog ik op een gegeven moment nog maar 42 kilo. Mijn arts zei: je hebt neuropathie (zenuwpijn). Mijn wereld stortte in. Neuropathie gaat nooit meer weg.

Nu, vier jaar later gaat het gelukkig veel beter. Ik krijg medicijnen tegen de pijn en ik weet hoe ik er mee om moet gaan.  

Mijn broer kreeg een paar maanden na mij de diagnose diabetes. Daarom is er een erfelijkheidstest gedaan. De uitslag was positief. Als ik later kinderen zou willen krijgen, is de kans dan ook groter dat één van mijn kinderen misschien wel diabetes krijgt.

Dat is voor mij geen reden om ze niet te willen. Ik ben ervan overtuigd dat er in de toekomst heel veel nieuwe technieken komen om nóg beter met diabetes om te gaan. Ook voor mijn toekomstige kindje, mocht hij of zij later diabetes krijgen.

Lees meer over erfelijkheid & zwangerschap in JONG Magazine: Baby?