Leren spuiten in het kindertehuis voor ‘suikerzieken’

Als er tegenwoordig diabetes type 1 wordt geconstateerd bij iemand, dan krijgt diegene direct de benodigde diabeteszorg. Dat ging zo’n zestig jaar geleden wel anders. Paulien Duitemeijer werd als 9-jarige meisje destijds met een dieet en niets meer weer naar huis gestuurd.

Gelukkig greep vader Duitemeijer tijdig in, waardoor ze alsnog insuline moest gaan spuiten. Achteraf gezien werd het Paulien zelf ook pas duidelijk dat het anders haar dood had kunnen betekenen.

Grote, witte stenen po als vriend

Alsof het de dag van gisteren was, vertelt Paulien over dé vakantie in Wassenaar waar de symptomen van diabetes type 1 zich overduidelijk manifesteerden bij haar. ‘Ik weet nog heel goed dat we in dat huis op de slaapverdieping de beschikking hadden over een grote, witte stenen po. Deze was gedurende die vakantie mijn allerbeste vriend. Iedere nacht plaste ik deze tot aan het uiterste randje vol of er net overheen’.

Het was voor haar helaas niet het uitje waar ze waarschijnlijk op had gehoopt: ‘Ik zat alleen maar in een tentje, wilde niet de zee in, was misselijk en had een enorme niet te stillen dorst. Wanneer we op pad gingen werden er speciaal voor mij twee grote flessen water meegenomen, waar ik om de minuut een slok uit wilde drinken’.

Te veel suiker in de urine

Uit voorzorg werd de plaatselijke huisarts bezocht. Na inlevering van een flesje urine werd de conclusie gesteld: te veel suiker in de urine en dus ‘juveniele diabetes’. Ook wel suikerziekte destijds nog genoemd. De vakantie van de familie Duitemeijer mocht voorgezet worden en zelfs de pannenkoek met suiker diezelfde avond hoefde niet overgeslagen te worden.

Bij thuiskomst werd de inmiddels sterk vermagerde Paulien direct voor enkele weken opgenomen in het ziekenhuis. Voordat haar ouders haar uitlegden wat suikerziekte eigenlijk inhield, was het ziekenhuisverblijf nog niet zo verkeerd, volgens de nu 69-jarige. ‘Ik maakte dagelijks een praatje met oude mensen die veel belangstelling voor dat kleine meisje hadden, ik hielp in de afdelingskeuken met het maken van hangop en kreeg zelfs een speciaal kinderschortje’.

Leren prikken in speciaal kindertehuis

Toen mijn ouders mij vertelden wat de consequenties van suikerziekte waren, heb ik tot hun ontsteltenis geroepen ‘pfff, ik denk dat ik nooit meer kan lachen’. Hetzelfde jaar nog ging Paulien enkele weken naar een kindertehuis om te leren spuiten en contact te hebben met lotgenoten. Geen leuke boodschap, ook omdat Paulien er precies op de dag van haar oudste zusjes verjaardag heen moest.

Hoe vervelend dat ook was, het verblijf zelf verliep voorspoedig: ‘Het zelf insulinespuiten had ik de vijfde dag al onder de knie. Dat werd toen nog één keer per dag gedaan met een zware glazen spuit met daarop – in vergelijking met de huidige naaldjes – een pook van een naald die je vanwege pijnlijke braampjes en dergelijke zo nu en dan moest laten slijpen! ‘s Avonds mocht ik op het kantoor van de directrice naar huis bellen om mijn ouders te vertellen dat ik het spuiten helemaal alleen had gedaan!! Mijn moeder, die de trots in mijn stem hoorde, moest wat wegslikken of beter: iets ‘wegpinken’.