Sarah Pertl was opgelucht toen ze naast haar diabetes ook de diagnose autisme kreeg, Eindelijk vielen de dingen op hun plek. De uitdaging van een leven met vier diagnoses, en de daarbij behorende prikkels en prikkelbaarheid, zorgden voor...
Sarah Pertl was opgelucht toen ze naast haar diabetes ook de diagnose autisme kreeg, Eindelijk vielen de dingen op hun plek. De uitdaging van een leven met vier diagnoses, en de daarbij behorende prikkels en prikkelbaarheid, zorgden voor een nieuwe missie: meer aandacht voor jongvolwassenen met diabetes.
“Ik voelde me boos toen ik in mijn puberteit diabetes kreeg. Ik wist niet eens wat diabetes was! Ik mocht ineens veel dingen niet en qua eten moest ik opletten. Het ging mis toen ik overstapte van de kinderzorg naar de volwassenenzorg. Mijn diabetesverpleegkundige zei: “Kijk maar wat voor jou past, je moet het nu zelf doen.” Dat voelde als: deal er maar mee. Dat ging niet. Dus ik schreef niet meer in mijn boekje en hield mijn bloedsuikers niet bij. Ik durfde niet meer te meten, omdat ik wist dat ik toch te hoog zat. Het gevolg: een depressie.
Toen ik een keer op bed lag, zag ik mijn hele leven voorbij flitsen. Daarna heb ik het roer omgegooid. Ik ging op diabeteskamp met Diabetesvereniging Nederland. Dat heeft me geholpen; om met jongeren van mijn leeftijd te praten, dingen op een andere manier te zien en in te zien wat eten en stress met mijn lichaam doen. Er is zo’n groot gat tussen de strenge controles tot 18 jaar en de weinige controle vanaf 18 jaar. Zonde dat niemand dat oppakt.
Een veilige en duidelijke omgeving helpt mij. Met paarden en honden
Eigenlijk ben ik een heel slechte autist, regelmaat uit mezelf halen lukt niet. Door een administratieve fout heb ik nu even geen dagbesteding. Dat breekt me meteen op. Ik eet niet gezond en ik sport niet. Negen jaar was de manege mijn hulplijn; hun medewerkers konden het beste met mij omgaan. Ik ben niet altijd makkelijk. Als de dingen niet gaan zoals ik wil, word ik snel boos. Een veilige en duidelijke omgeving helpt mij. Met paarden en honden.
Als het niet zo lekker gaat, ga ik mandala’s kleuren. Dan word ik rustig, blijf ik stilzitten en denk ik nergens over na. Gelukkig heb ik ook een lieve vriend, hij is er altijd als ik me niet fijn voel. Ik heb steun aan andere jongvolwassenen, maar die zie ik momenteel niet. Ik pleit daarom voor meer diabeteskampen voor deze leeftijdsgroep. Niet alleen online contact, maar ook samen dingen doen! Als je denkt dat je het alleen moet doen, maak je het jezelf vet moeilijk en eenzaam. Je bent niet alleen. Zoek iemand die je kan helpen. Tegen ouders wil ik zeggen: blijf communiceren, met je kind en het ziekenhuis.”
Help ons met een donatie of word lid
Voluit leven met diabetes. Dat is waar Diabetesvereniging Nederland voor staat. Samen zetten we ons in voor goede zorg en een beter leven voor alle mensen met diabetes.