Hardloper Niels: ‘We zijn elkaars diabetes-buddy’

Niels Kerkhof (37), eeneiige tweelingbroer van Olaf, kreeg diabetes type 1 toen hij 32 jaar was. Hij is getrouwd met Sara, heeft twee dochters van 1,5 en 4 jaar oud en een Jack Russell. Hij spuit insuline en heeft vijf marathons gelopen.

Niels Kerkhof: “Diabetes krijgen was voor mij niet zo’n dieptepunt als voor Olaf, toen hij net een puber was en er ineens veel niet meer mocht. Voor mij was het meer een mijlpaal, omdat we als tweeling nu weer identiek zijn. Bijzonder en waardevol dat er direct vanaf het begin, zo dichtbij, iemand is waarmee ik mijn diabetes kan delen. We zijn elkaars diabetesbuddy. Dat gun ik iedereen.

Na de puberteit van Olaf werd zijn diabetes stabieler. Hij ging er positief mee om. Dat heb ik als voorbeeld. Door die positieve insteek heeft de ziekte voor mij niet zo’n negatieve draai gekregen. Natuurlijk is het een rotziekte. Maar met in een hoekje gaan zitten huilen, help je niemand.

Als iets niet gaat zoals wij willen, bijvoorbeeld tijdens een slechte wedstrijd of door slecht slapen waardoor we thuis niet te genieten zijn, proberen we ervan te leren. Of ik accepteer het gewoon dat mijn suiker in de war raakt als ik met de feestdagen eens een keer een zakje pepernoten eet. Dat maakt het lichter.”

Samen puzzelen

“Een vaste regelmaat helpt mij om gezond te leven. Anderen kunnen dat misschien saai vinden, maar ik ben meer één geworden met mijn lichaam. Dat is ook iets moois. Topsport maakt het leven met diabetes niet gemakkelijker. Voor lange duurlopen en marathons heb je veel koolhydraten nodig, waardoor je waarden stijgen. Hoe meer koolhydraten, hoe meer je moet spuiten. Door wedstrijdspanning en andere invloeden, zoals het weer, stijgt je waarde nog meer. Zodra het startschot klinkt, zakt de wedstrijdspanning. Wanneer je dan teveel insuline hebt gespoten, raak je in een hypo en kan je niet meer presteren. Dat is elke keer puzzelen.

Olaf en ik presteren ook samen. Jij kan dit? Dan weet ik zeker dat ik het ook kan. Ik durf wel te zeggen dat wij in Nederland de snelste marathonlopers zijn met diabetes. Als ik geen diabetes zou hebben, zou ik betere wedstrijden lopen. Dat is wel vervelend. Elke keer relativeren we door te denken: wat ging er fout? Dat passen we dan de volgende keer aan. Helaas is er niet 1 formule. Door de mate van stress of het weer, pakt het altijd net even anders uit. Het is een meerwaarde om actief bezig te zijn. Ik heb daardoor echt een fijner leven.

Als Olaf een zak chips opentrekt, zeg ik weleens: ‘is dat nou slim?’ ‘Heb ik even zin in’, zegt hij dan. Ja, dan weet je dat je straks richting de 15 gaat, dus dan kun je beter een zak nootjes nemen waar minder koolhydraten in zitten, dan blijven je waarden stabieler. ‘Oh ja, goeie’, zegt hij dan. We zijn allebei eigenwijs genoeg om iets anders te doen hoor, maar het helpt wel.”

Lees ook het verhaal van Olaf.