Een gemiste diagnose kostte Matthijs Loos (19) bijna het leven. Tijdens een vakantie in Nepal werd de toen 15-jarige ziek en balanceerde hij op de rand van leven en dood. “Er werd een ambulance gebeld, maar die kon vanwege feestelijkheden niet in het dorp komen.”
Een gemiste diagnose kostte Matthijs Loos (19) bijna het leven. Tijdens een vakantie in Nepal werd de toen 15-jarige ziek en balanceerde hij op de rand van leven en dood. “Er werd een ambulance gebeld, maar die kon vanwege feestelijkheden niet in het dorp komen.”
,,Vlak voordat we met het gezin en mijn oom en tante op vakantie gingen naar Nepal voelde ik me niet lekker. Ik was slap, ik had veel dorst en was hondsmoe. Ik dacht zelf aan de drukte en stress op school: ik volgde tweetalig onderwijs en het was die periode heel druk met tentamens en toetsen.
Mijn ouders vermoedden echter diabetes en dus lieten we bloed prikken bij de huisarts. De vingerprik was in orde, maar bij het prikformulier voor het bloedprikken in het ziekenhuis ging het mis. HbA1c was niet aangevinkt, zo bleek naderhand. Daardoor werd de diagnose diabetes gemist.”
Als je diabetes hebt, wil je eigenlijk maar één ding: zo ‘normaal’ mogelijk leven. Goede zorg, je rijbewijs verlengen en je verzekeren zonder gediscrimineerd te worden vanwege je diabetes. Diabetesvereniging Nederland zorgt er al sinds 1945 voor dat mensen met diabetes krijgen waar ze recht op hebben. Help ons!
“In Nepal was er aanvankelijk niet veel aan de hand. Ik liep zelfs 17 kilometer door de hoofdstad Kathmandu, heerlijk. Toen we met de bus naar Pokhara reisden ging het fout. Toen ik uitstapte gaf ik meteen over en dat hield vervolgens elk uur aan. Ik was zó beroerd.
Mijn ouders dachten dat ik misschien iets verkeerds had gegeten en voedselvergiftiging had. Aan diabetes werd niet meer gedacht, dat was in Nederland al uitgesloten. Ik kreeg bananen, witte rijst, cola en zelfs pizza om suikers en koolhydraten erin te krijgen. Want ik moest aansterken.”
Toch ging ik niet mee met de vijfdaagse trektocht door het Annapurna Gebergte en bleef met mijn moeder en tante achter in het hotel. De lokale arts schreef wat pilletjes voor en adviseerde veel sapjes te drinken. Ik bleef verschrikkelijke dorst houden, mijn energie nam zienderogen af en ik viel om de haverklap in slaap.”
“Toen we naar Nepal gingen woog ik met mijn lengte van 1.73 meter 50 kilo. Daar waren er nog 38 van over”
“Ik was doodziek, zoveel was duidelijk. Er werd een ambulance gebeld, maar die kon vanwege feestelijkheden niet in het dorp komen. De arts zelf heeft me toen gebracht. Mijn bloedglucosewaarden was inmiddels sky-high – ik had alleen maar suikers en koolhydraten gegeten – en ik moest met grote spoed naar het kinderhospitaal. Daar konden ze insuline gedoseerd per infuus toedienen.
Ik kwam op de intensive care terecht, al klinkt dat chiquer dan het was. De artsen waren niet in witte jassen maar in winterjacks gekleed. Er was geen verwarming. Er liepen allerlei mensen op de IC, maar je wist niet of dat de timmerman, schoonmaker of arts was. De zusters sliepen achter de balie, ik lag op een doorgezakt matras en het was steenkoud. Ik at er heel veel gekookte en gebakken eieren. Ander eten was in de krant van gisteren gewikkeld. Mijn ouders sliepen afwisselend naast mij in een ander ziekenhuisbed. Elk uur kreeg ik een vingerprik. Ik ben echt lek geprikt. Vreselijk, want ik had als puber een enorme naaldangst.”
Wil je meer weten over jouw diabetes? En lees je graag ervaringen van lotgenoten? Word lid en ontvang het blad 6x per jaar in je bus!
“Inmiddels was geregeld dat ik naar Kathmandu zou vliegen per helikopter die op het vliegveld klaarstond. Lopen kon ik nauwelijks meer. Bijna kwamen we te laat omdat de ambulancebroeders even een boodschapje moesten doen, dat wil zeggen: flessen zuurstof wegbrengen.
In het ziekenhuis lag ik op de ‘international wing’. Zonder warm water, er was geen boiler. Inmiddels had ik zelf leren prikken met heel dikke naalden. Toen we naar Nepal gingen woog ik met mijn lengte van 1.73 meter 50 kilo. Daar waren er nog 38 van over.
In Kathmandu knapte ik langzaam op. Ik mocht zelfs dagelijks een uurtje wandelen. Wat ik nog wel wil zeggen: tijdens mijn hele verblijf in Nepal deden de behandelende artsen en verpleegkundigen, binnen het mogelijkheden, hun uiterste best voor mij. In het ziekenhuis had ik een uitstekende arts die in de Verenigde Staten had gestudeerd.
Vanuit Nederland vloog een verpleger in om ons te begeleiden naar Nederland. Dankzij onze verzekeraar vlogen we businessclass terug. Voor mij als 15-jarige was het bizar avontuur. Voor mijn ouders niet minder natuurlijk. Die toonden in mijn bijzijn geen emoties of angst – ze bleven kalm en straalden uit alsof ze het allemaal onder controle hadden. Daardoor was ik ook niet bang.
Thuis wilde ik maar één ding: naar school. Ik had immers al een week gemist, ik wilde gewoon weer aan de slag.
Bij Diabetes Centraal in Utrecht werd alles uitgelegd rond diabetes. Als patiënt was ik inmiddels, samen met mijn ouders, erg zelfstandig. Op school heb ik de docenten uitgelegd dat ik tijdens de les af en toe op mijn telefoon moest kijken om mijn glucosewaarde te checken. Ook mocht ik altijd en overal eten. De eerste maanden op school prikte ik in een apart kamertje. Niet dat ik me schaamde, maar ik was bang dat mensen tegen mij aan zouden lopen. Later prikte ik ook gewoon in de gang.
Mijn vriendengroep was er heel relaxed onder – ik was trouwens niet de enige met diabetes. Als ik nieuwe naaldjes vergat mee te nemen, kon ik er altijd eentje van een vriendin krijgen.
Wat diabetes mij heeft gebracht is dat ik veel relaxter in het leven sta. Ik was snel gestrest, maakte me best veel zorgen over school en cijfers. Ik ben echt niet laks geworden, maar realiseer me dat sommige zaken veel minder belangrijk zijn. Veel dingen zijn het niet waard om stress over te hebben. Als je leven aan een zijden draadje, in mijn geval een infuus hangt, dan is alles dat daarna komt niet meer zo spannend.”
Matthijs stond met zijn verhaal in Diabc 5, 2024. Benieuwd hoe zijn ouders het hebben ervaren? Lees het verhaal van zijn moeder.
Voluit leven met diabetes. Dat is waar Diabetesvereniging Nederland voor staat. Samen zetten we ons in voor goede zorg en een beter leven voor alle mensen met diabetes.
Schrijf je in met je e-mailadres en ontvang nieuws en updates
Nieuwsbrief