Koos (72 jaar, woont in Poortugaal, 35 jaar diabetes type 2, getrouwd met Anneke, gepensioneerd) deelt zijn ervaring met zenuwschade. "Mijn internist zei: ‘De eerste tien jaar gaan over het algemeen vrij goed, maar daarna gaat het beginnen.’...
Koos (72 jaar, woont in Poortugaal, 35 jaar diabetes type 2, getrouwd met Anneke, gepensioneerd) deelt zijn ervaring met zenuwschade. “Mijn internist zei: ‘De eerste tien jaar gaan over het algemeen vrij goed, maar daarna gaat het beginnen.’ Met ‘het’ bedoelde hij complicaties. Helaas heeft hij gelijk gekregen.”
Goede en brede zorg, nieuwe technologie, brede vergoeding en meer aandacht voor kwaliteit van leven. Daar staan wij voor. Help jij ons?
“Veertig jaar heb ik bij het openbaarvervoerbedrijf van Rotterdam gewerkt, als bestuurder van de tram en later de metro. Door stress over de ziekte van mijn vrouw (ze had borstkanker) en een erfelijke aanleg ontwikkelde ik diabetes type 2. Toen ik van de insulinepen op de pomp overstapte, vond mijn werkgever mijn werk als metrobestuurder niet meer verstandig. Hierdoor werkte ik tot mijn vroegpensioen op kantoor.
Mijn internist zei: ‘De eerste tien jaar gaan over het algemeen vrij goed, maar daarna gaat het beginnen.’ Met ‘het’ bedoelde hij complicaties. Helaas heeft hij gelijk gekregen, ook al waren mijn waardes uitstekend. Ja, soms had ik wel periodes dat ik wat hoger zat. Dan zat ik in plaats van rond de 5 of 6 voor het eten op 8 of 9. Terwijl ik niks bijzonders deed, want ik eet zoals ik altijd eet. Tja, het is soms niet uit te leggen.”
Tijdens onze webinars vertellen experts over de laatste ontwikkelingen op diabetesgebied.
“De zenuwschade begon met tintelingen in een teentje van mijn rechtervoet. Dat gevoel werd steeds heviger. Daarna breidde het zich uit naar mijn voetzool en nog wat later naar mijn linkervoet. Ik besprak het met mijn internist. Die zei dat ik er medicijnen voor kon krijgen: een lage dosis epilepsie-medicatie. Maar dat wilde ik nog niet. Ik slik al genoeg pillen. Inmiddels heb ik helemaal geen gevoel meer in mijn voeten, buiten die tintelingen dan.
Overdag heb ik er niet zoveel last van, want dan ben ik druk bezig. Ik ben actief als vrijwilliger bij een woningbouwvereniging en mijn vrouw en ik fietsen vrijwel elke dag bijna een uur. Maar als ik ’s avonds rustig voor de tv zit, dan begint het. Ik wiebel dan wat met mijn tenen of ik zet kracht op mijn ene voet met mijn andere voet. Dat helpt meestal wel een beetje. Het lastigst is inslapen, dat lukt vaak niet zo goed. Dan stap ik het bed uit en loop wat heen en weer tot het getintel genoeg afgenomen is om in slaap te vallen.”
Voordat mijn moeder overleed werd een deel van haar been afgezet. Ik probeer er alles aan doen om dat te voorkomen
“De toekomst zie ik positief tegenmoet; van huis uit ben ik een optimist. Mijn ouders waren dat ook en hadden ook allebei diabetes type 2. Voordat mijn moeder overleed werd een deel van haar been afgezet. Dat beeld zie ik nog voor me. Zij had vaak onmeetbaar hoge waardes. Ik probeer er alles aan te doen om dat te voorkomen. Ik wil graag met mijn hele lichaam m’n kist in!”
Credit tekst: Stefanie Rondags
Voluit leven met diabetes. Dat is waar Diabetesvereniging Nederland voor staat. Samen zetten we ons in voor goede zorg en een beter leven voor alle mensen met diabetes.