Vier jaar geleden kreeg de toen vijfjarige Fenne diabetes. Haar moeder Mariëlle Seegers (50): “Wanneer je kind een chronische ziekte heeft, moet je afscheid nemen van het leven dat er was.”
Vier jaar geleden kreeg de toen vijfjarige Fenne diabetes. Haar moeder Mariëlle Seegers (50): “Wanneer je kind een chronische ziekte heeft, moet je afscheid nemen van het leven dat er was.”
“Uw kind heeft diabetes, zei de arts. In mijn hoofd ontstond kortsluiting. Dat óns vrolijke, blonde meisje ineens zo’n ziekte had, was onvoorstelbaar. Diabetes kwam niet voor in de familie. We kenden niemand die het had. Fenne was zelf natuurlijk ook geschrokken. Maar ze heeft tot op de dag van vandaag vrijwel nooit gezeurd of gemopperd. Heel dapper en naïef tegelijk. Een kind van vijf leeft in het hier en nu: ik wil nu iets eten, dus moet ik prikken, spuiten en daarmee klaar.”
Kijk wat er te doen is en meld je aan!
“Als ouder zie ik wat diabetes kan betekenen op de langere termijn. Als zij straks vijfentwintig is, heeft ze al twintig jaar diabetes. Dan is de kans op complicaties best reëel. Laat staan als ze dertig of veertig is. Dat vind ik heel moeilijk te verteren. Mijn hoop is dat er tegen die tijd een oplossing is gevonden.”
“Wanneer je kind een chronische ziekte heeft, moet je afscheid nemen van het leven dat er was. Het aller heftigst vond ik dat alle zorgeloosheid en spontaniteit uit ons leven verdween. Wij waren een gezin dat het leuk vond om ons boeltje op te pakken en ergens heen te gaan. Nu ging niks meer vanzelf. Overal moest over nagedacht worden.”
Mijn lieve, dappere kind. Ik kon niet voorkomen dat je ziek werd. Maar ik zal voor je zorgen zo goed als ik kan.
“Fenne kon gelukkig al na drie maanden zelf prikken en spuiten. Maar vooral die eerste periode was het alsof ik er een baan bij had. Voor elk tussendoortje, lunch en traktatie moest ik naar school. Gelukkig zijn mijn man en ik zelfstandig ondernemers, we kunnen onze agenda’s flexibel indelen.”
“Mijn man en ik veranderden van ouders in zorgpartners. Wij wilden alles samen doen en bespreken. Zullen we voor of na de maaltijd spuiten? Dat regelen en overleggen staat heel erg op de voorgrond. Uiteindelijk heeft het ons gezin dichter tot elkaar gebracht.”
“Ook onze omgeving wist niks van diabetes. ‘Mijn oma heeft het ook, dan neemt ze een tabletje en gaat het wel weer’, hoor je dan. Of: ‘Ze ziet er toch goed uit?’ Inmiddels kan ik het relativeren; als je het niet hebt, weet je niet wat zo’n ziekte inhoudt.”
“Maar als je dag en nacht bezig bent met het managen van die bloedsuikers, dan is het heel frustrerend als mensen daar zo makkelijk overheen stappen. Ja, ze ziet er goed uit. Maar ze heeft wél een serieuze ziekte! Pas als mensen een hele dag van dichtbij meemaken wat er allemaal bij komt kijken, begrijpen ze het een beetje.”
Dit artikel is eerder gepubliceerd in ledenmagazine Diabc.
Voluit leven met diabetes. Dat is waar Diabetesvereniging Nederland voor staat. Samen zetten we ons in voor goede zorg en een beter leven voor alle mensen met diabetes.