Alles waar te voor staat is niet goed

Het leven met diabetes type 1 is sinds de uitvinding van insuline best uit te houden, vindt Guus Bosman (78). "Ik leef niet als een monnik, maar ik bewaak de grote lijn."

Als kind van een banketbakker at ik uit school vaak een gebakje. In mijn jeugd had ik overgewicht door al die snoeperij, maar tijdens het vervullen van de militaire dienstplicht verdwenen de kilo’s in rap tempo.

Toen ik op mijn 29e de diagnose diabetes type 1 kreeg, werd ik op een streng regime gezet.

Discipline

Alles wat ik in mijn mond stopte, moest ik afwegen. Een gigantische switch die mij leerde gedisciplineerd te leven. Dat moest gewoon. Als ik toegaf aan teveel eten of tussendoor snoepte werd mijn bloedglucosewaarde veel te hoog en dat was geen pretje. Aan één bord warm eten heb ik genoeg. Een toetje neem ik zelden.

Gewoontedieren

We zijn gewoontedieren. Als ik mezelf aan een dessert wen, gaat mijn lichaam erom vragen. Omdat ik weet dat ik daar last van krijg, kan ik verleidingen meestal weerstaan. Verslaving aan ongezond voedsel is voor mensen met diabetes een weg naar vroegtijdig overlijden voorafgegaan door nare complicaties. Dankzij kortwerkende insuline is het mogelijk de negatieve gevolgen van alles wat je eet weg te spuiten. Ik heb ook mijn zwakheden, hoor! Een klein gebakje bij een verjaardag sla ik niet over. Ook drink ik regelmatig een glas wijn. Als ik zin heb, eet ik een portie bitterballen, maar ik maak er geen dagelijkse gewoonte van.

Zonder insuline had ik mijn 30e verjaardag niet gehaald

Beweging

Ik werkte mijn leven lang als financieel manager. Na mijn pensionering bleef ik dat werk vrijwillig doen. Ik help ondernemers om hun financiële problemen op te lossen. Ook lichamelijk blijf ik in beweging. Drie keer per week ga ik naar de sportschool: spinning, body pump met gewichten en cardio. Op zaterdagochtend fiets ik een uur door de bossen met mijn fietsclub. Daar voel ik me sterk en energiek bij.

Optimist

Daarnaast ben ik een optimist. Ik besef dat ik zonder medicinale insuline mijn 30e verjaardag niet had gehaald. Dankzij dit medicijn kon ik een fijn leven leiden. Een hypo is vervelend. Maar als ik er een heb, probeer ik van mijn ijsje te genieten. Bijna vijftig jaar geleden sjouwde ik vanwege de diabetes rond met een tas gevuld met spuiten. Er was alleen langwerkende insuline; die spoot ik hooguit twee keer per dag. Hoe mijn waarden waren; daarvan had ik geen idee, maar die moeten dagelijks te hoog zijn geweest.

Gezonde voeding

Dankzij deze geschiedenis heb ik last van neuropathie in mijn voeten. Het pijngevoel vlakte af, daarom moet ik oppassen voor wondjes. Over het algemeen klaag ik niet. Niet alle diabeten zijn zo gezond oud geworden als ik. Daar helpt ook mijn vrouw me bij. Ineke is er voor me en zorgt voor gezonde voeding. In een restaurant delen we de biefstuk en de friet en vragen we er een extra portie groente bij. Zo is het leven met diabetes best uit te houden!”

Meer verhalen over leefstijlverandering lees je in Diabc 1, 2019.